اورست

اورست Everest

نام کوه اورست، ساگاراماتا، چومولونگما

ارتفاع 8850متر، 29،029 فیت

محل قرارگیری نپال، تبت

موقعیت 27،59 عرض شمالی

86،56 طول شرقی

ماههای صعود آوریل و می، سپتامبر و اکتبر

اولین صعود 1953

اولین صعود کننده ادموند هیلاری، تنسینگ نورگی

نزدیکترین فرودگاه محلی پانگبوچه

نزدیکترین فرودگاه بین المللی کاتماندو

اورست - بلندترین کوه دنیا بر طبق آخرین اندازه گیریهای ماهواره ای که در 5 می 1999 صورت گرفت و به تایید انجمن نشنال جغرافی نیز رسید 8850 متر ارتفاع دارد. کوه اورست در منطقه هیمالیای "خمبو روالینگ" قرار دارد. این کوه بر روی خط الراسی مرتفع قرار گرفته که در طول مرز نپال و تبت از غرب به شرق و از چوآیو تا ماکالو امتداد می یابد. در نپال به آن ساگاراماتا به معنای سر آسمان و در تبت چو مولونگما به معنای مادر خدای زمین می گویند.

در مساحی های سال 1854 یک هیئت انگلیسی نام آنرا قله 15 نهاد و دو سال بعد آنها توانستند ارتفاع قله 15 را 8839 متر اندازه گیری کنند آنرا رفیعترین قله عالم شناختند، اما این اندازه گیری چندان پایدار نبود و پس از آن هندیها ارتفاع قله را 8848 ثبت نمودند. در نهایت در سال 1865 انجمن جغرافیایی سلطنتی در لندن، قله شماره 15 را بعد از مساحی های جورج اورست نامگذاری مجدد نمود و به افتخار این کشف قله شماره 15 را اورست نامیدند.هفت تلاش نخست این کوه تا سال 1921 بیشتر جنبه شناسایی داشت تا صعود. تمامی این تلاشها از سمت تبت صورت گرفت. جایی که مسیر صعود قله از طریق یال شمالی و گردنه شمالی قابل دسترس به نظر می رسید. در سال 1924 جورج مالوری کسیکه پیکان حمله سه هیئت نخست این کوه بود، در تلاش برای فتح قله جان خود را به همراه همنوردش اندرو اروین از دست داد. آنها بی شک گامهایی تا قله فاصله نداشتند

تا سال 1938 یعنی زمان شروع جنگ جهانی دوم تلاشهای ناموفق دیگری نیز صورت گرفت و پس از آن به خاطر جنگ همه چیز متوقف شد. اما با پایان جنگ و اشغال تبت توسط چینیها مرزهای تبت بر روی خارجیها و بخصوص کوهنوردان بسته شد. اما کشور نپال که سابق بر این غیر قابل دسترس بود خلاف این عمل کرد و مرزهای خود را از سال 1950 بر روی خارجیها گشود. بدین شکل محاصره اورست تنگتروتنگتر شد. مسیر صعود تیمهای سال 51 تا 53 از طریق یخچال خمبو، آبشار یخی و کم غربی بود که تیمهایی از انگلستان و سوئیس به آن دست یافتند. سپس جبهه غربی لوتسه و گرده ژنویها و در نهایت گردنه جنوبی شناسایی و صعود شد. در ماه می 1952 کریستین لامبرت سوئیسی و شرپا تنسینگ نورگی هندی - نپالی تا 8600 متر بالا رفتند اما از صعود قله بازماندند. اما یکسال بعد تیمی از انگلستان به سرپرستی جان هانت افسر ارتش انگلستان با گام نهادن در جای پای سوئیسیها در نهایت با دسترسی به یال جنوب شرقی توانست ادموند هیلاری و شرپا تنسینگ نورگی را در ساعت 30/11 روز 29 می راهی قله نماید

پس از صعود سال 53 تلاشهای موفق و ناموفق زیادی از مسیرهای مختلف صورت گرفت و تا امروز که بیش از 50 سال از نخستین صعود کوه می گذرد حدود 2500 کوهنورد از 16 مسیر اورست را صعود کرده اند. آنها از 13 تا 70 سال سن داشتند. در این را همچنین بیش از 160 نفر جانشان را از دست داده اند. اورست بارها بدون اکسیژن صعود شد. چندین نفر به کمک اسکی و چتر از آن فرود آمدند و کوه بارها تراورس گردید. صعودهای زیادی در مدت تنها یک روز بر روی آن صورت گرفت و افراد بسیاری بر روی آن دچار سرمازدگی شدند. هر کوهنورد برای اخذ اجازه صعود موظف به پرداخت 6000دلاردرجبهه شمالی و 10000 دلار در جنوبی می باشد. در این راه گروههای تجاری بسیاری نیز دست به کار شده و با اخذ مبالغی از 20000 تا 75000 دلار کوهنوردان و افراد عادی را عازم بام دنیا می کنند
فیلمهای بسیاری از تلاشهای موفق و نافرجام اورست ساخته شده و کتب فراوانی به نگارش در آمده تا اورست همچنان به عنوان یکی از جذابترین نقاط دنیا مورد توجه باشد
مسیرهای اورست
بیست و نه می 1953- اولین صعود اورست: تنزینگ نورگی (نپال) و ادموند هیلاری(زلاند نو) هر دو عضو یک هیئت انگلیسی. از مسیر یال جنوب شرقی- با عبور از آبشار یخی، کم غربی و لوتسه فیس- به قله رسیدند
بیست و پنج می 1960- تیمی از کوهنوردان چین و تبت از مسیر شمالی به قله اورست رسیدند
بیست و دو می 1963- اولین صعود یال غربی اورست توسط تیم امریکا- در واقع دسترسی به یال غربی از طریق جبهه شمالی صورت گرفت- صعود کنندگان ویلی انسولد و تام هورنباین بودند. آنها پس از رسیدن به قله از مسیر جنوب شرقی بازگشته و نخستین تراورس اورست را هم صورت دادند
بیست و چهار سپتامبر 1975- دوگال هستون و داگ اسکات از صعود دیواره جنوب غربی را صورت دادند، سرپرستی این تیم را کریس بانینگتون بر عهده داشت
سیزده می 1979- آندری استریمفیل و یرنی زاپلوتنیک قله را از مسیر اصلی غربی صعود نموده و از مسیر هورنباین بازگشتند
ده می 1980- تسونه شیجی هیرو تاکاشی اوزاکی از ژاپن نخستین صعود مستقیم جبهه شمالی را انجام دادند. این مسیر به دهلیز ژاپنیها معروف شد
نوزده می 1980- یرزی کاکوسکا و اندری ژوک از طریق برج جنوبی- درست سمت راست دیواره جنوب غربی- به قله دست یافتند
بیست آگوست 1980- راینولد مسنر از ایتالیا از گردنه شمالی تراورسی را به سمت دهلیز شمالی صورت داد. او تنها در مدت 3 روز از کمپ اصلی خود در ارتفاع 6500 متر بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی قله را صعود نمود
چهار می 1982- 11 کوهنورد روس از طریق دیواره جنوب غربی – سمت چپ مسیر بانینگتون- صعود نمودند
هشت اکتبر 1983- لو ریچارد، کیم مومب و کارلوس بوهلر قله را از طریق جبهه شرقی، معروف به کانشونگ صعود نمودند
سوم اکتبر 1984- کوهنوردان استرالیایی تیم مکارتنی، اسنپ و گرگ مورتیمر قله را از طریق دهلیز شمالی صعود نمودند
بیست می 1986- شارون وود به عنوان نخستین زن از آمریکای شمالی توانست از مسیر جدید شانه غربی که از یخچال کانشونگ آغاز می شد خود را به دهلیز هورنباین رسانده و قله را صعود کند
دوازده می 1988- کوهنورد انگلیسی، استفان ونبلز از سمت چپ مسیر 1983 کانشونگ به قله برسد. این مسیر در شرق گردنه جنوب شرقی قرار دارد. ونبلز تنها عضو انگلیسی یک گروه کوهنورد آمریکایی بود
یازده می 1995- اولین صعود مسیر شمال شرقی، این مسیر تماما توسط کیوشی فورونو و شجیکی ایموتو از ژاپن و شرپاها داوا شرینگ، پاسانگ شرپا و نیما شرپا گشایش یافت
بیست می 1996- اولین صعود دهلیز شمال شمالشرقی. توسط پیتر کوزنتسوف، والری کونوف و گریگوری سیمی کولنکوف
ده می 2004 - مسیر مستقیم دیواره شمالی. آندریا ماری یو، پاورشا بالین و ایلیاس توح واتولین از تیم روسیه
نکته
- هومن آپرین کوهنورد ایرانی مقیم آمریکا بعنوان نخستین ایرانی در سال موفق به صعود اورست گردید. وی راهنمای تیمی از کوهنوردان آمریکایی بر روی اورست بود
- تیم ملی کوهنوردی ایران در سال 1377 موفق شد نخستین صعود مستقل ایرانیان را بر روی اورست صورت دهد
- سعید طوسی کوهنورد ایرانی مقیم آمریکا موفق شد در بهار 2002 بر افراز قله اورست
- تیم ملی کوهنوردی ایران متشکل از تیمهای مردان و زنان موفق شد در 30 می 2005 بر فراز اورست بایستد. 9 نفر از اعضای این تیم به همراه 5 شرپا قله را فتح نمودند