۳ مهر ۱۳۸۶

آم هون گیل


آم هون گیل Hong-Gil Um

هون گیل کوهنورد پر توان کره ای توانست در سال 2001 با صعود قله شیشاپانگما در 21 سپتامبر ماراتن 8000 متری هایش را به پایان رساند. در واقع او در بهار 2000 توانسته بود با صعود به کی2 شمار 8000 متری هایش را به عدد 14 برساند و نخستین کوهنورد آسیایی باشد که به این مهم دست میابد، اما تردید در صعود قله لوتسه و نداشتن عکس از فتح این قله، و صعود قله میانی شیشاپانگما او را واداشت تا در بهار و پائیز 2001 مجددا راهی این قلل شده و آنها را صعود نماید. ضمن آنکه وی جای خود در رده بندی فاتحان 8000 متری را به دیگر هموطنش پارک داد. البته پارک هم به همان مشکل هون گیل دچار بود. در واقع صعود لوتسه وی تنها تا چند متری قله اصلی صورت گرفته بود، اما پذیرفته نشد و او مجبور شد در بهار 2000 مجددا به لوتسه رفته و با صعود کامل کوه و ارائه عکسهای آن به سیزدهمین 8000 متری خود دست یابد. وی در نهایت با صعود کی2 در 22 جولای 2001 نخستین آسیایی فاتح 14 قله 8000 متری لقب گرفت.

اما آم هون گیل در 14 سپتامبر1950 در کره متولد شد. وی کوهنوردی را از 13 سالگی آغاز کرد و نخستین بار در 1985 به همراه هیئت اعزامی کشور کره در زمستان به اورست رفت. تیم کره در آن سال تنها تا 7500 متر از مسیر برج جنوبی (مسیر لهستانی ها) صعود کرد. آنها یکسال بعد باز در زمستان به اورست آمدند، اما اینبار هم تلاش 2 ماهه آنها ثمری نداشت و تیم تنها تا 8500 متر صعود کرد. خرابی هوا و مرگ یکی از شرپاها از عوامل ناکامی تیم به شمار می رفت. ضمن آنکه کوتاه بودن روزها در زمستان، در کنار سرمای سخت، خطر سقوط بهمن در لوتسه فیس و باد شدید گردنه جنوبی از عواملی است که کوهنوردان در زمستان با آن روبرو هستند.

این دو صعود بزرگ زمستانی تجربه ای گرانقدر را برای وی به همراه داشت و در نهایت هون گیل در 26 دسامبر 1988 توانست اورست را از مسیر جنوبی فتح نماید. او در این صعود عضو هیئت بزرگی از کوهنوردان کره بود که توسط برگذار کنندگان المپیک سئول حمایت می شد.

هون گیل در بهار 1993 توانست با صعود قلل چوآیو و شیشاپانگما از مسیر تبت شمار 8000 متریهایش را به 3 برساند. در واقع او در حال تجربه اندوزی بود. گرچه صعود شیشاپانگمای وی تنها تا قله مرکزی بود و او سالها بعد یعنی در بهار 2001 مجددا برای صعود قله اصلی به این کوه آمد.

دوسال بعد یعنی در بهار 1994 وی ماکالو را فتح نمود و در تابستان برودپیک را صعود کرد. در پائیز 95 هون گیل به لوتسه رفت اما نداشتن عکس از فتح قله و تردیدهای به عمل آمده او را واداشت تا در سال 2001 مجددا به این کوه بازگردد.

در بهار 1996 او دائولاگیری و ماناسلو را صعود کرد، و تابستان 1997 موفق به فتح گاشربروم II و I گردید.

در بهار 1999 هون گیل توانست سرانجام آناپورنا را فتح نماید. کوهی که 5 تلاش قبلی او بر روی آن با شکست و از دست دادن سه تن از دوستانش همراه شده بود و شاید دشوارترین صعود وی بر روی 8000 متریها به تلاش بهار 98 وی بر روی همین آناپورنا باز می گشت که بر اثر سقوط شرپایش، او که در حمایت بود بدنی قرار داشت با پارگی کف دست و شکستگی پا مواجه شد. این حادثه موجب شد پای هون گیل 4 ما در گچ قرار گیرد. اما وی تمرینات خود را از سر گرفت و ده ماه بعد توانست آناپورنا را صعود نماید. وی سپس به نانگاپاربات رفت و توانست نهمین 8000 متری دنیا را هم صعود نماید. هون گیل در این صعود تعدادی از انگشتان پایش را بر اثر سرما زدگی از دست داد.

در بهار 2000 هون گیل بار دیگر صعود دشواری را تجربه نمود و اینبار تلاش سخت وی بر روی کانچن چونگا که می رفت تا با مرگش همراه باشد به ثمر نشست. در این صعود سردار شرپاها بر اثر برخورد یخ به سرش کشته شد. ولی هون گیل صعود را لغو نکرد. چند روز بعد او به سمت قله حمله کرد. در نزدیکیهای قله به دلیل تاریکی هوا وی تصمیم به بیتوته می گیرد، اما خواب او را فرا گرفت، خوابی که می توانست هون گیل را به کام مرگ برد. با این حال تابش آفتاب و صبحی دل انگیز او را بیدار نمود تا از همانجا به راهش ادامه داده قله را فتح نماید.

با صعود کانچن چونگا وی پس از دو هفته استراحت در کره عازم پاکستان شد تا آخرین مانع 8000 متری را از سر راهش بردارد. آنها بسیار خوش شانس بودند که هوای مناسب قراقروم پس از چندسال بار دیگر اجازه فتح کی2 را به کوهنوردان می داد. هون گیل از کمپ آخر تنها در مدت 6 ساعت و نیم قله را صعود کرد. در این سال در مجموع 14 کوهنورد کره ای به همراه دو آمریکایی و یک کوهنورد ترکیه ای(نسوح مرزوقی) موفق به صعود کی2 شدند.

برغم پایان یافتن صعودهای به 14 کوه 8000 متری او بخاطر صعود نکردن قله اصلی شیشاپانگما و نداشتن مدرکی دال بر صعود قله اصلی لوتسه باز به این کوهها بازگشت.

در بهار 2001 هون گیل تصمیم گرفت کاری بزرگ را صورت دهد و آن صعود کل خط الراس لوتسه، از لوتسه شار تا لوتسه اصلی بود. اما خرابی هوا، برف سنگین و سقوط بهمنهای سهمگین او را از ادامه کار منصرف نمود هون گیل تنها تا 7500 متری لوتسه شار بالا رفته بود. او برنامه را تغییر داد و تصمیم گرفت برای از بین نرفتن اجازه صعودشان، لوتسه را از مسیر نرمال فتح نمایند. آنها در 3 می به کمپ اصلی لوتسه واقع بر روی یخچال خمبو وارد شدند و در 16 می هون گیل توانست به همراه سردار تیمش آنگ بابو قله لوتسه را فتح نماید.

در پائیز این سال هون گیل مجددا به شیشاپانگما رفت تا اینبار بتواند با صعود قله اصلی بر تمامی تردیدها در صعود سال 1993 خود به این کوه پایان دهد. با این صعود او بعنوان دهمین صعود کننده 8000 متریها برگذیده شد.

وی در 16 می سال 2002 باز راهی اورست شد. تیم او متشکل بود از تعدادی کوهنورد، شرپا و یک گروه فیلمبرداری که مشغول ساخت فیلمی مستند از اورست بودند. این تیم همچنین از سوی برگذار کنندگان مسابقات جام جهانی 2002 حمایت می شد. 4 عضو این تیم در 16 می موفق به فتح اورست شدند.

در بهار 2003 هون گیل باز هم اورست را فتح کرد و اینبار از مسیر شمالی.

در پائیز 2003 او باز هم به لوتسه شار برگشت. از تیم کره 7 کوهنورد مجوز صعود لوتسه شار از مسیر جنوب شرقی را در دست داشتند. متاسفانه در 5 اکتبر در ارتفاع 8250 متری سقوط بهمن موجب مرگ دو عضو تیم آنها شد تا بار دیگر هون گیل از دست یابی به این قله باز ماند.



در بهار 2004 هون گیل توانست برفراز پانزدهمین 8000 متری خود نیز بایستد. این قله یالون کانگ همان قله غربی کانچن چونگا بود که یکی از سرسختترین قلل 8000 متری دنیا به شمار می اید. البته فاصله نزدیک کوه با قله اصلی کانچن چونگا موجب شده تا این کوه در رده قلل اصلی 8000 متری قرار نگیرد. هون گیل به همراه دو شرپا در 5 می این کوه را صعود نمود.

در بهار 2005 آم هون گیل باز هم عازم جبهه شمالی اورست گردید. هدف او و تیمش یافتن اجساد دو کوهنورد کره ای بود، آن دو اعضای تیمی از دانشگاه ملی سئول بودند که یکسال قبل پس از صعود قله و در زمان بازگشت بخاطر برف کوری مسیر را گم کرده و کشته شده بودند. یکی از این دو کوهنورد که در سال 2004 سرپرستی تیم را نیز بر عهده داشت از دوستان و هم تیمی های هون گیل در صعود به آناپورنا و کانچن چونگا بود. تیم کره موفق شد جسد وی را در ارتفاع 8750 متری و درست کمی پائینتر از قله بیابد. آنها تنها توانستند پیکر کوهنورد کشته شده را 100 متر پائینتر آورده و پس از نیایش در میان سنگهای جبهه شمالی دفن نمایند. نکته جالب توجه در این صعود زمانی بود که کوهنوردان کره ای برغم صعود تا 100 متری قله به هدف تیمشان پایبند بوده و از پای نهادن بر بام دنیا اجتناب کردند. نام این تیم اکسپدیشن انسانی بود.


ارسال شده توسط در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر