سقوط بالگرد
تقریبا آخرین روزهای حضور در کمپ اصلی رو سپری می کردیم. اکثر تیمها با بالگرد از کمپ اصلی به طرف کاتماندو می روند. هزینه هر پرواز بالگرد از کمپ اصلی تا کاتماندو حدود 3000 دلار است و بجای مسیر 3-4 روزه در مدت 1 ساعت نفرات رو به شهر می رسند. سفری جالب که با کت پر از کمپ اصلی شروع می شه و در فرودگاه کاتماندو با دمای بالای 35 درجه در هوایی شرجی و مرطوب پایان پیدا می کنه. برای اونهایی که در فرودگاه منتظر پروازشون هستند دیدن آدمهایی که حدود 2 ماه حمام درست و حسابی نرفتند, با لباسهایی کثیف, موهایی بلند و صورتهای سوخته می تواند جالب باشد. حال اضافه کنید کت پر و شلوار و لباس پلار رو در اون هوای گرم و دم کرده! خنده دار نیست؟!
اونروز صبح تازه از کنار سکوی اختصاصی فرود بالگردها به کمپ برگشته بودیم. سکوی فرود بر روی یک مورن کمی دورتر از کمپ اصلی قرار داشت. علت فاصله سکو تا کمپ هم احتیاطی بود که به خرج داده بودن تا در صورت بروز مشکل بالگردها روی کمپ اصلی زمین نخورند!
از دو روز قبل به اشکال مختلف از طریق شرکت طرف قراردادمون تقاضای بالگرد کرده بودیم تا نفر بیمار تیم رو به پائین منتقل کنیم. ولی تمامی پروازها پر بودند. همه تلاشها به مشکل برخورده بود و همه شرکتهای هوایی قول پرواز بعد رو می دادند. اون روز صبح پیش بینی هوای خوب در آغاز صبح رو کرده بودند. تصمیم گرفتیم صبح زود به پای سکو بریم و اگر به نفراتمون جا ندادند به زور نفرات رو سوار کنیم!
قرار بود اولین پرواز, تیم 9 نفره کره ایها را که جمعا با خدمه پرواز 12 نفر می شدند به کاتماند ببرد. کره ایها نزدیک سکو منتظر بالگرد بودند. هر چقدر ازشون خواهش کردیم تا اجازه بدهند نفر بیمار تیم ما با دو همراه دیگه سوار بشن اونها قبول نکردند! اونها ما رو به بالگرد دوم که یک ساعت بعد قرار بود بیاد حواله دادند! البته تا یک ساعت بعد امکان خرابی هوا وجود داشت! ضمن آنکه ممکن بود تیمی رزرو کننده پرواز دوم هم اجازه سوار کردن نفرات را ندهد! ضمنا اگر اون روز موفق به انتقال نفر نمیشدیم باید راه کمپ اصلی تا دهکده پریچه رو که حدود 2 روز طول می کشید طی می کردیم تا از ارتفاع 4000 متر که امکان نشستن بالگردها بیشتری بود نفرات رو انتقال بدیم, به همین خاطر تصمیم گرفتیم تا با نشستن بالگرد اون رو اشغال کرده و نفراتمون رو سوار کنیم!.
از دور سرو صدای بالگرد به گوش رسید. همه سکو رو ترک کردند تا باد بالگرد اونها رو از زمین جدا نکند! ضمن آنکه ممکن بود در هنگام فرود بالگرد از روی سکوی ناپایدار سقوط کرده و به نفرات برخورد کند! لحظاتی بعد بالگردی بسیار بزرگ که نشون می داد ظرفیتش بیش از 12 نفر است و البته بدلیل ارتفاع بالای کمپ اصلی 5350 متر نفرات بیشتری رو حمل نمی کند به سکو نزدیک شد و همه رو از اطرف پراکنده کرد. لحظاتی بعد با باز شدن درب بالگرد به سمت آن هجوم بردیم و دورادور آن را اشغال کردیم! کره ایها و شرپاها حیران و مبهوت به عملیات جنگی ما نگاه می کردند! برانکارد وارد بالگرد شد و متعاقب آن بقیه بچه ها که حوصله 4 روز پیاده روی رو نداشتند هم سوار شدند تقریبا جا برای خود خدمه پروازهم نبود چه رسد به کره ایها!.
خلبان و کمک هاش هم که تازه از شک وارده خلاص شده بودند با داد و فریاد قصد بیرون کردن بچه ها رو داشتند! اما در نهایت اونها موافقت کردند تا 4 عضو تیم ما به همراه پنج کره ای سوار بشوند و بالگرد به سرعت بلند شد و کمپ را ترک کرد!
اما سه کوه نورد دیگر کره ای و شرپای ارشد اونها که از سفر باز مانده بودند با آمدن به کمپ ما شروع به داد و فریاد کردند تا خشمشون رو نشون بدهند. اونها معتقد بودن ما باید نفر بیمارمون را با برانکارد به گوراکشب برده و از آنجا با یاک به دهکده پریچه حمل می کردیم! سردار پر سرو صدای کره ایها می گفت شما می تونستید صبر کنید تا بالگرد دوم بیاید و با اون نفراتتان رو پائین می فرستادید! در هر حال کره ایها با گرفتن هزینه بالگرد آرام شدند و کوله بارشان را بستند تا پیاده تا پائین گز کنند و ما با شنیدن سرو صدای بالگرد دوم از چادرها بیرون آمدیم.
بالگرد دوم مدل MI-17 که کمی کوچکتر از بالگرد نخست بود در ارتفاع پائینتری به سمت کمپ اصلی میامد. از دور مشخص بود دود سیاه رنگی از دم بالگرد متصاعد شده. نزدیکی های کمپ اصلی سر و صدای زیادی برخواست و خطر برخورد آن با چادرها احساس می شد. خلبان با تلاش فراوان بالگرد را به سکو نزدیک کرد اما فرصت پیدا نکرد تا آرام بر سکو بنشیند. بالگرد به کناره سکو برخورد کرد و ضمن تخریب آن آتش گرفت! کوه نوردان و شرپاها به سمت آن هجوم بردند و ضمن کندن درب آن خدمه محبوس بالگرد را بیرون کشیدند. استفاده از کپسول اتفاع حریق داخل بالگرد نیز موجب شد تا آتش به سرعت خاموش شود. نکته تلخ حادثه عده ای بودند که بجای کمک به خاموش کردن آتش پرچمهای تبلیغاتی خود را برای عکاسی جلوی بالگرد گرفته و شروع کردند به ژست گرفتن که با پرخواش ویلی بنگاس کوه نورد آرژانتینی دور شدند.
اما کره ایها که ما را به بالگردهای بعدی حواله می دادند با دیدن این صحنه مسیر چهار روزه لوکلا و کاتماندو را پیش گرفتند تا با لذت بردن از طبیعت بکر و جنگلهای زیبا به شهر باز گردند!
حوادث بالگردها در کوهستان
به گزارش کانتیپور از کاتماندو, چهارشنبه گذشته یک فروند بالگرد متعلق به ارتش نپال در نزدیک قله کالاپاتار که در محدوده کمپ اصلی اورست قرار دارد سقوط کرد. گزارش ارسالی حاکی از زنده ماندن و البته آسیب دیدگی خدمه پرواز دارد. از نخستین باری که در سال 1975 در لوکلا بالگرد حامل همسر و دختر ادموند هیلاری سقوط نمود, تا کنون حوادث بسیاری از این دست در ارتفاعات هیمالیا گزارش شده. در آن سال لوئیس همسر و بلیندا دختر هیلاری که برای شرکت در افتتاح مدرسه ای به سولوخمبو سفر کرده بودند در بازگشت بر اثر سقوط بالگردشان در حوالی لوکلا کشته شدند.
در سال 1997 حادثه دیگری در نزدیک کمپ اصلی اورست رخ داد که خوشبختانه تلفات جانی در بر نداشت. خلبان این پرواز کلنل مادان کسی بود که یکسال قبل بلندترین عملیات نجات را در ارتفاع 6200 متری بالای آبشار یخی برای نجات بک ودرز از جمله آسیب دیدگان فاجعه سال 96 اورست صورت داده بود.
در سال 2001 سقوط بالگرد موجب مرگ پرنسس پریکشایا خواهر ملکه کومال عروس خاندان سلطنتی نپال گردید. این حادثه درست پنج ماه پیش از قتل عام خاندان سلطنتی توسط پرنس دیراندرا صورت گرفت.
در سال 2002 یک فروند بالگرد متعلق به شرکت ایژین ایرلاینز که حامل 10 کوه نورد و باربر متعلق به تیم فرانسوی فاتح قله ماکالو بود در ارتفاعات این کوه ناپدید شد. بقایای این بالگرد هیچ گاه پیدا نشد. در سال 2003 نیز سقوط بالگرد نزدیک کمپ اصلی اورست در جبهه جنوبی با مرگ دو نفر همراه بود.
در سال 2005 یک بالگرد مدل MI-17 که برای انتقال کوه نوردان به کمپ اصلی اورست عزیمت کرده بود در کنار سکوی فرود به زمین اصابت نمود. این حادثه درست شبیه اتفاقی بود که دو سال قبل در کمپ اصلی رخ داده بود.
در سال 2006 نیز در دائولاگیری بالگرد حامل کارلوس پونر و تعدادی کوه نورد دیگر به زمین خورد که خوشبختانه تلفات جانی در بر نداشت.
در مجموع کشور نپال بدلیل شرایط کوهستانی اکثر نقل و انتقالات توسط بالگرد و هواپیماهای دو موتوره صورت می گیرد, ارتفاع بالا که همراه است با رقیق بودن هوا, بادهای شدید و خطاهای انسانی که خود بی ربط از ارتفاع نیست از عوامل بروز حوادث در پروازها است!
منبع
http://www.mounteverest.net/news.php?id=17045
تقریبا آخرین روزهای حضور در کمپ اصلی رو سپری می کردیم. اکثر تیمها با بالگرد از کمپ اصلی به طرف کاتماندو می روند. هزینه هر پرواز بالگرد از کمپ اصلی تا کاتماندو حدود 3000 دلار است و بجای مسیر 3-4 روزه در مدت 1 ساعت نفرات رو به شهر می رسند. سفری جالب که با کت پر از کمپ اصلی شروع می شه و در فرودگاه کاتماندو با دمای بالای 35 درجه در هوایی شرجی و مرطوب پایان پیدا می کنه. برای اونهایی که در فرودگاه منتظر پروازشون هستند دیدن آدمهایی که حدود 2 ماه حمام درست و حسابی نرفتند, با لباسهایی کثیف, موهایی بلند و صورتهای سوخته می تواند جالب باشد. حال اضافه کنید کت پر و شلوار و لباس پلار رو در اون هوای گرم و دم کرده! خنده دار نیست؟!
اونروز صبح تازه از کنار سکوی اختصاصی فرود بالگردها به کمپ برگشته بودیم. سکوی فرود بر روی یک مورن کمی دورتر از کمپ اصلی قرار داشت. علت فاصله سکو تا کمپ هم احتیاطی بود که به خرج داده بودن تا در صورت بروز مشکل بالگردها روی کمپ اصلی زمین نخورند!
از دو روز قبل به اشکال مختلف از طریق شرکت طرف قراردادمون تقاضای بالگرد کرده بودیم تا نفر بیمار تیم رو به پائین منتقل کنیم. ولی تمامی پروازها پر بودند. همه تلاشها به مشکل برخورده بود و همه شرکتهای هوایی قول پرواز بعد رو می دادند. اون روز صبح پیش بینی هوای خوب در آغاز صبح رو کرده بودند. تصمیم گرفتیم صبح زود به پای سکو بریم و اگر به نفراتمون جا ندادند به زور نفرات رو سوار کنیم!
قرار بود اولین پرواز, تیم 9 نفره کره ایها را که جمعا با خدمه پرواز 12 نفر می شدند به کاتماند ببرد. کره ایها نزدیک سکو منتظر بالگرد بودند. هر چقدر ازشون خواهش کردیم تا اجازه بدهند نفر بیمار تیم ما با دو همراه دیگه سوار بشن اونها قبول نکردند! اونها ما رو به بالگرد دوم که یک ساعت بعد قرار بود بیاد حواله دادند! البته تا یک ساعت بعد امکان خرابی هوا وجود داشت! ضمن آنکه ممکن بود تیمی رزرو کننده پرواز دوم هم اجازه سوار کردن نفرات را ندهد! ضمنا اگر اون روز موفق به انتقال نفر نمیشدیم باید راه کمپ اصلی تا دهکده پریچه رو که حدود 2 روز طول می کشید طی می کردیم تا از ارتفاع 4000 متر که امکان نشستن بالگردها بیشتری بود نفرات رو انتقال بدیم, به همین خاطر تصمیم گرفتیم تا با نشستن بالگرد اون رو اشغال کرده و نفراتمون رو سوار کنیم!.
از دور سرو صدای بالگرد به گوش رسید. همه سکو رو ترک کردند تا باد بالگرد اونها رو از زمین جدا نکند! ضمن آنکه ممکن بود در هنگام فرود بالگرد از روی سکوی ناپایدار سقوط کرده و به نفرات برخورد کند! لحظاتی بعد بالگردی بسیار بزرگ که نشون می داد ظرفیتش بیش از 12 نفر است و البته بدلیل ارتفاع بالای کمپ اصلی 5350 متر نفرات بیشتری رو حمل نمی کند به سکو نزدیک شد و همه رو از اطرف پراکنده کرد. لحظاتی بعد با باز شدن درب بالگرد به سمت آن هجوم بردیم و دورادور آن را اشغال کردیم! کره ایها و شرپاها حیران و مبهوت به عملیات جنگی ما نگاه می کردند! برانکارد وارد بالگرد شد و متعاقب آن بقیه بچه ها که حوصله 4 روز پیاده روی رو نداشتند هم سوار شدند تقریبا جا برای خود خدمه پروازهم نبود چه رسد به کره ایها!.
خلبان و کمک هاش هم که تازه از شک وارده خلاص شده بودند با داد و فریاد قصد بیرون کردن بچه ها رو داشتند! اما در نهایت اونها موافقت کردند تا 4 عضو تیم ما به همراه پنج کره ای سوار بشوند و بالگرد به سرعت بلند شد و کمپ را ترک کرد!
اما سه کوه نورد دیگر کره ای و شرپای ارشد اونها که از سفر باز مانده بودند با آمدن به کمپ ما شروع به داد و فریاد کردند تا خشمشون رو نشون بدهند. اونها معتقد بودن ما باید نفر بیمارمون را با برانکارد به گوراکشب برده و از آنجا با یاک به دهکده پریچه حمل می کردیم! سردار پر سرو صدای کره ایها می گفت شما می تونستید صبر کنید تا بالگرد دوم بیاید و با اون نفراتتان رو پائین می فرستادید! در هر حال کره ایها با گرفتن هزینه بالگرد آرام شدند و کوله بارشان را بستند تا پیاده تا پائین گز کنند و ما با شنیدن سرو صدای بالگرد دوم از چادرها بیرون آمدیم.
بالگرد دوم مدل MI-17 که کمی کوچکتر از بالگرد نخست بود در ارتفاع پائینتری به سمت کمپ اصلی میامد. از دور مشخص بود دود سیاه رنگی از دم بالگرد متصاعد شده. نزدیکی های کمپ اصلی سر و صدای زیادی برخواست و خطر برخورد آن با چادرها احساس می شد. خلبان با تلاش فراوان بالگرد را به سکو نزدیک کرد اما فرصت پیدا نکرد تا آرام بر سکو بنشیند. بالگرد به کناره سکو برخورد کرد و ضمن تخریب آن آتش گرفت! کوه نوردان و شرپاها به سمت آن هجوم بردند و ضمن کندن درب آن خدمه محبوس بالگرد را بیرون کشیدند. استفاده از کپسول اتفاع حریق داخل بالگرد نیز موجب شد تا آتش به سرعت خاموش شود. نکته تلخ حادثه عده ای بودند که بجای کمک به خاموش کردن آتش پرچمهای تبلیغاتی خود را برای عکاسی جلوی بالگرد گرفته و شروع کردند به ژست گرفتن که با پرخواش ویلی بنگاس کوه نورد آرژانتینی دور شدند.
اما کره ایها که ما را به بالگردهای بعدی حواله می دادند با دیدن این صحنه مسیر چهار روزه لوکلا و کاتماندو را پیش گرفتند تا با لذت بردن از طبیعت بکر و جنگلهای زیبا به شهر باز گردند!
حوادث بالگردها در کوهستان
به گزارش کانتیپور از کاتماندو, چهارشنبه گذشته یک فروند بالگرد متعلق به ارتش نپال در نزدیک قله کالاپاتار که در محدوده کمپ اصلی اورست قرار دارد سقوط کرد. گزارش ارسالی حاکی از زنده ماندن و البته آسیب دیدگی خدمه پرواز دارد. از نخستین باری که در سال 1975 در لوکلا بالگرد حامل همسر و دختر ادموند هیلاری سقوط نمود, تا کنون حوادث بسیاری از این دست در ارتفاعات هیمالیا گزارش شده. در آن سال لوئیس همسر و بلیندا دختر هیلاری که برای شرکت در افتتاح مدرسه ای به سولوخمبو سفر کرده بودند در بازگشت بر اثر سقوط بالگردشان در حوالی لوکلا کشته شدند.
در سال 1997 حادثه دیگری در نزدیک کمپ اصلی اورست رخ داد که خوشبختانه تلفات جانی در بر نداشت. خلبان این پرواز کلنل مادان کسی بود که یکسال قبل بلندترین عملیات نجات را در ارتفاع 6200 متری بالای آبشار یخی برای نجات بک ودرز از جمله آسیب دیدگان فاجعه سال 96 اورست صورت داده بود.
در سال 2001 سقوط بالگرد موجب مرگ پرنسس پریکشایا خواهر ملکه کومال عروس خاندان سلطنتی نپال گردید. این حادثه درست پنج ماه پیش از قتل عام خاندان سلطنتی توسط پرنس دیراندرا صورت گرفت.
در سال 2002 یک فروند بالگرد متعلق به شرکت ایژین ایرلاینز که حامل 10 کوه نورد و باربر متعلق به تیم فرانسوی فاتح قله ماکالو بود در ارتفاعات این کوه ناپدید شد. بقایای این بالگرد هیچ گاه پیدا نشد. در سال 2003 نیز سقوط بالگرد نزدیک کمپ اصلی اورست در جبهه جنوبی با مرگ دو نفر همراه بود.
در سال 2005 یک بالگرد مدل MI-17 که برای انتقال کوه نوردان به کمپ اصلی اورست عزیمت کرده بود در کنار سکوی فرود به زمین اصابت نمود. این حادثه درست شبیه اتفاقی بود که دو سال قبل در کمپ اصلی رخ داده بود.
در سال 2006 نیز در دائولاگیری بالگرد حامل کارلوس پونر و تعدادی کوه نورد دیگر به زمین خورد که خوشبختانه تلفات جانی در بر نداشت.
در مجموع کشور نپال بدلیل شرایط کوهستانی اکثر نقل و انتقالات توسط بالگرد و هواپیماهای دو موتوره صورت می گیرد, ارتفاع بالا که همراه است با رقیق بودن هوا, بادهای شدید و خطاهای انسانی که خود بی ربط از ارتفاع نیست از عوامل بروز حوادث در پروازها است!
منبع
http://www.mounteverest.net/news.php?id=17045
۱ نظر:
خاطرات پرواز» نام خليج فارس در سرزمين يخي
http://www.ksabz.net/magContext.aspx?cID=5ac164ea-c1bd-4024-a75a-e182e1cca031
سلام اقا رضا شناختید.
qubice@email.cz
ارسال یک نظر